Sprawa rozchodzi się o izolację kanałów wentylacyjnych nawiewnych i wywiewnych w przypadku układów z odzyskiem ciepła z nawiewem izotermicznym (nie pokrywamy strat cieplnych pomieszczenia – odpowiedzialna jest instalacja c.o.). Oczywiście pomieszczenie ogrzewane. Jaki przepis mówi nam o wytycznych dla izolacji – czy jest konieczna, jeśli tak to jaka grubość? Jedyny przepis jaki znalazłem w aktualnych WT to “§ 153.7. Przewody instalacji klimatyzacji, przewody stosowane do recyrkulacji powietrza oraz prowadzące do urządzeń do odzyskiwania ciepła, a także przewody prowadzące powietrze zewnętrzne przez ogrzewane pomieszczenia, powinny mieć izolację cieplną i przeciwwilgociową.” Jeśli dobrze rozumiem to kanały wywiewne idące do centrali z odzyskiem ciepła należy izolować? A co z kanałami nawiewnymi? Obserwując istaniejące układy z odzyskiem ciepła np. na halach sportowych – zauważam brak izolacji zarówno na nawiewie jak i wywiewie. Kanały do wentylacji są izolowane. Pamiętać należy o optymalnych średnicach kanałów. By dystrybucja była cicha ( poniżej progu słyszalności 30 dB) oraz najmniejsze możliwe opory przepływu – kanały wentylacyjne należy dobierać w/g normy “optymalne prędkości powietrza w kanałach” Przedział tych prędkości jest od około 2 do 5 m/sek. Gwarantuje to nam najcichszą pracę i najmniejsze opory wentylacji. Kolejna sprawa to – nie należy robić instalacji na trójnikach – przy tak małych strumieniach jakie są w domu 80-150m3/h regulacja kryzami czy anemostatami jest niemożliwa – (dla przykładu – dokładność regulacji anemostatem fi 80 jest około 50m3/h). Kolejną wadą trójników jest możliwość przenoszenia nawet cichych odgłosów między pokojami. Ponieważ problem taki jest “odkrywany” gdy zamieszkamy – na korekty nie ma już szansy.
Radziłbym kupić skrzynkę rozdzielczą i kanały izolowane – pamiętając by się powietrze Boże broń w kanałach nie rozprężało!  pragnę poinformować, że nie każda instalacja wentylacji warszawa dotyczy domku jednorodzinnego i wydatków sumarycznych rzędu 200-500 m3/h. Sytuacja o której napisałem dotyczy np. obiektów o wydatkach 15000 m3/h powietrza świeżego, więc nie wyobrażam sobie takiej instalacji na rozdzielaczach czy dystrybutorach. Co do domków to nie dyskutuję na temat wyższości rozdzielaczy od standardowej instalacji opartej na trójnikach, bo jest on banalny i bardzo prosty. Moje podstawowe pytanie dotyczyło wymagań technicznych dotyczących konieczności stosowania izolacji kanałów w dużych układach z odzyskiem ciepła.

Byłam na słynnej św. Górze Grabarce, a także w monastyrze w Supraślu (fantastyczne Muzeum Ikon), w przecudnym Drohobyczu.
Niestety, jakoś nie dotarłam do Hodyszewa miłego Twemu sercu (ach, co to był za ślub!).
Moi znajomi z tamtych stron, których do niedawna odwiedzałam regularnie serwisuj klimatyzację „rzemiennym dyszlem”, jakoś się rozpierzchli po Polsce i świecie z różnych powodów osobistych.
Oj, brakuje mi Podlasia… Moja nadzieja w agroturystyce, która ma się ponoć coraz lepiej ,a już przed paroma laty klimatyzacja wyglądała nieźle.

Ujawniono jakieś fragmentaryczne wyniki spisu.Ślązakom wzrosło Niemcom zmalało.
Populacja,od spisu z 2002 wzrosła.  Szczególnie płec piękna. Żakowski w dzisiejszej rozmowie z W.Nowicką na tok.fm rzucił tajemniczo,że minister od pracy klimatyzacji nie był by zadowolony z prognoz polskich demografów zaprezentowanych na seminarium prezydenckim.

Wiadomości w stylu przecieków ze spraw międlonych i aresztów prewencyjnych.

Moje obywatelstwo jest wkwione za niepoważne traktowanie.  Jak za ACTA.
Nadyma się (tak mi się wydaje) kolejny balon informacji z klimatyzacją poufnych i rozmydlonych.
Oby nie zmanipulowanych.

Te moje obywatelstwo jest takie b.altruistyczne bo mnie to fuk ,jak mówią bracia Czesi (2km do granicy) ale Maciek i Piotrek (wnuki) startujący by demografię wzmocnic winni wiedziec ze szczegółami,  gdzie, ile ,  jaka struktura,czy rozkład, płci pięknej niezbędnej dla tego wzmocnienia.

Mogłaby jeszcze byc Rada Ministrow.  A pana Miecia obejrzalem sobie z bliska w ZSP na Ordynackiej. Calkiem sympatyczny facio. Sciagnal marynare, zawinal rekawy i tlumaczyl nam, dlaczego socjalizm ma sens. Smierdzial potem, bo dezodorantow tam jeszcze nie bylo.

Czyli – jest miasteczko ponad rzeczka. I cis sowi. I biale myszki Ci lataja. Jeszcze, blisko czeskiej granicy – umrzec ze smiechu można!

A jak poczyna sobie wiosna „dachowy za’sraniec” z czeskiej strony ? Moglbys pejzazyk Miasteczka strzelic ? Chcialbym, zeby blogowe „wypluwki – ptaszyny” tez sie ożywiły. Pomozesz ?

Ten smród, raczej obornika, wypłoszył Ewe, ktora zamilkła. Zapadła sie sie widocznie w to romantyczne podlaskie łajno, razem ze swą MAG klima knuje, jak sie rozprawic z tym.

Intelektualistki obie. Co nie napiszesz, biora ku sobie. U klimatyzacja nawet sie zostałem za „Wujka-Posmiechujka”. Ale zamilkly cos Osoby. Klimatyzatory nie wytrzymuja.

W kapitaliźmie państwo finansuje część badań, ale państwu chodzi przede wszystkim o pobudzenie i zastartowanie sektora prywatnego. Bez opłacalności, zmanipulowanej czy nie, żaden prywatny przedsiębiorca nie dotknie się do badań nad „czystrzą” energią. Zakładanie, iż samo „prawidłowe policzenie kosztów energii z innych źródeł” wykaże opłacalność i przewagę jednego wybranego rozwiązania może być złudne. Istnieje niebezpieczeństwo zagrzebania się na lata w dyskusjach i wojnach zwolenników różnych „naukowo udowodnionych optymalnych rozwiązań”. Proszę postudiować sobie rolę silnych osobowości, zarówno inżynierów jak i naukowców, wojskowych i polityków w sukcesie wielkich projektów technologicznych. Podejmujących decyzje na podstawie bardzo niekompletnej wiedzy.

Nadzieją jest taki postęp techniczny, w krótkim horyzoncie czasowym subsydiowany, który „wynajdzie” prawdziwie tańsze sposoby wytwarzania energii i nie będzie musiał być ZAWSZE subsydiowany. Wchodzą też w grę powody strategiczne, takie jak suwerenność państwa, której nie można zapewnić bez posiadania samowystarczalności w dziedzinie high-tech. Oczywiście z punktu widzenia Polski to mżonki, ale dlatego, że Polska nie może być suwerenna w takim stopniu jak potężniejsze państwa nie należy odmawiać im prawa do używania takich mechanizmów, jakie im pasują i „manipulowania” kryteriami aby uwzględnić także i ten czynnik.

Niemcy zmanipulowały, sztucznie poustawiały parametry tak, aby przemysłowi opłacało się zainwestować w rozwój np. fotowoltaiki. I rowinęły ten przemysł. W USA w bardzo wilelu przypadkach przemysł zbrojeniowy jest katalizatorem rozwoju. Czego świetnym przykładem jest zarówno na początku swojego rozwoju jak i teraz, bo zawsze rozwijany także na potrzeby wojska przemysł półprzewodnikowy. Nie wiem, jak to teraz jest w Niemczech, ale w niedalekiej przeszłości tam też tak było.Te wszyskie teorie naukowe sa funta klakow niewarte. Czy oswieceni „naukowcy” wiecie co to jest kalorymetria? Prosze wobec tego najpierw zbudowac wielka nieprzepuszczalna kule wokol atmosfery i dopiero zaczac prowadzic pomiary. Dopoki tego nie zrobicie wszystkie pomiary to czysta iluzja. Jak mozna takie brednie pisac i to podpisujac sie pod nimi? Teorie ocieplania ziemii i odpowiedzialnosci za nia wymyslili w czasach zelaznej damy na jej zlecenie brytyjscy pseudo naukowcy. Chodzilo o to zeby byl pretekst do zamkniecia nierentownych kopaln wegla w tym kraju. Okazalo sie ze pomysl podchwycili ich koledzy o takiej samej moralnosci po to aby ciagnac grunty na olbrzymie sumy od swoich sponsorow. Tak oto powstala najwieksza piramidalna glupota ktora powtarzaja bez przerwy media. Jeszcze troche a zaczniemy liczyc litry wydalanego dwutlenku przez kazdego z nas i bedziemy opodatkowywac mieszkancow w zaleznosci od pojemnosci pluc. Prosze panstwa kiedy wreszcie ktos rozsadny powie: dosc tego szalbierstwa.

To tyle na temat powodów podejmowania takich a nie innych decyzji po stronie decydentów. Od strony budowania poparcia opinii publicznej, to niedawno pisałem na tym blogu, że zadziwia mnie, jak Francja i Wielka Brytania mogły bez wielkich dyskusji zaaprobować wydanie 40 mld funtów czy euro (ta skala wydatków) na 8 atomowych okretów podwodnych, czyli na niemal dokładny ekwiwalent 8 elektrowni atomowych, a w prasie dyskutuje się szeroko i głeboko zalety i wady budowy jednej nowej elektrowni za 5 mld. I poddaje w wątpliwość sam sens rozwijania takiej energetyki, m.in. w oparciu o wysoki koszt pochodzącej z niej energii.

Największym problemem Polski od jakiegoś czasu jest instrumentalne traktowanie prawa przez rząd i wszystkie instytucje powołane do jego przestrzegania i pilnowania.
1. Prawo łamie sejm uchwalając ustawy niezgodne z obowiązującym już prawem;
2. Prawo łamie rząd przygotowując bałaganiarskie projekty, a następnie łamiąc prawo w swej codziennej działalności;
3. Prawo łamią prokuratury i sądy w sprawach ważnych politycznie i gospodarczo.
Mamy tego liczne przykłady opisywane w codziennej prasie i szeroko pokazywane w telewizji, które nie wywołują żadnych ozdrowieńczych reakcji, organów do tego powołanych.
Ale czemu się dziwić, skoro sam premier propaguje łamanie prawa publicznie ogłaszając swoje decyzje (jak chociażby zawieszenie ACTA, nie karanie lekarzy za łamanie głupiej ustawy, itd.) i nie jest za to rozliczany przez żaden powołany do tego organ np. parlament. Skandalicznym łamaniem prawa w Polsce jest również stosowanie dyscypliny partyjnej w głosowaniach sejmowych. Poseł jest odpowiedzialny przed swoimi wyborcami, a nie przed bosem partyjnym. Jakoś nikt tych skandalicznych zachowań nie piętnuje, nie wytyka i nie żąda zmian. Najważniejsze decyzje nie są społecznie konsultowane ( religia w szkołach, prywatyzacja, konkordat, zmiany w oświacie, emerytury), a posłowie nie zajmują się przekazywaniem problemów swoich wyborców do władz i nie rozliczają się przed swoimi wyborcami z tego jak reprezentują ich interesy, jak to jest przyjęte w normalnych demokracjach.
Z braku kontroli powołanych do tego instytucji, rolę kontrolną przejmuje właśnie ulica, a to zwykle nie kończy się dobrze. Zbyt długo rządzą w Polsce dyletanci, napsuli już tyle, że nie starczy pokolenia, aby to naprawić.

Potrzeby części populacji globosfery pozostaną w dalszym ciagu niezaspokojone. Tyczy to również jednej trzeciej społeczeństw rozwiniętych. Kwestia wzrostu niesie pytanie czy wyczerpalismy mozliwosci produkcyjne oraz czy jestesmy w stanie zastapic zwalniane miejsca pracy dla wszytskich. Odpowiadajac refleksyjnie (bez namysłu) twierdzimy , ze jest to niemozliwe. Zapominamy jednak przy tym, ze atrybuty oraz kryteria opisujace swiat pracy oraz swiat gospodarki sie zmieniają. Chodzi przy tym nie tylko o zmiany w podziale dobr uzyskanych ze wzrostu gospodarczego. Nalezaloby sie zastanowic nad mozliwosciami wzrostu ekologicznego i adekwatnego podzialu tegoz w spolecznestwie. Niestety jest to mozliwe tylko w krajach o wysokim PKB. Typowe podzialy na na lewice opisujaca wzrost z pozycji swiata pracy i pracy jako takiej oraz na neoliberalow, ktorzy mozliwosci wzrostu postrzegaja w modelach gospodarki finansowej traca sens, bo nie sa one bowiem dzisiaj adekwatnym instrumentem do opisu naszej realnosci. Moim zdaniem nieustający ekonomiczny wzrost nie jest mozliwy ani w krajach rozwinietych ani w krajach rozwijajacych sie. Nalezy wiec sobie zdawac sprawe z ograniczenia (granicy) wzrostu. Zakladanie wzrostu przy niskich cenach ma wprawdzie pozytywny wplyw na statystyke i daje nam zludzenie wzrostu. Ani produkcja, ani konsumpcja nie sa w stanie wplywac na realny wzrost przez dlugie czasokresy. Wazna jest przy tym kwestia osiagniecia granicy dobrobytu i postrzegania wzrostu po jej osiagnieciu. Zaspokojenie popytu stanowi wprawdzie problem, problem jednak mozliwy do rozwiazania. Stale finansowanie gospodarczych przesiewziec jest niemozliwe i okazuje sie stanowic wlasciwa granice wzrostu. Dobra, ktorych wartosc staje sie wartoscia niezalezna od nas (np. dziela sztuki) nie maja zadnego wplywu na zachowanie rownowagi miedzy pobytem, a podaza, bo problem ten dotyczy niewielkiej grupy ludzi. Nas wszystkich dotyczy natomiast problem ekologicznych zrodel energii przy ograniczonych mozliwosciach technologicznych. Ma to bezposredni wplyw na poziom wzrostu lub jego brak. Klimat nie ma jeszcze okreslonej ceny. Cene te jednak placimy po kazdej powodzi, huraganu, suszy etc., niezaleznie faktu posiadania polisy ubezpieczeniowej i jej wysokosci. Wzrost i polityka socjalna nie ida jednak w parze mimo naszych nieustajacych tesknot weselnych. Faktem jest, ze w najblizszych i w nastepnych latach nie bedziemy w stanie zapewnic pracy dla wszystkich. Bylibysmy jednak w stanie zapewnic miejsca pracy dla wszystkich i wten sposob wrocic do systemu czasow zaprzeszlych. Nalezy sobie zdawac sprawe, ze jest to proces nieunikniony i przez wielu lewicowcow slusznie uwazany za mozliwy do zrealizowania. Aternatywą byłoby inwestowanie w czas wolny, ktorym liczne grupy społeczne beda w przyszlosci dysponowac. Musimy jednak pamietac o odpowiednim podziale pracy oraz dobr przy dokladnym okresleniu niezbednych dochodow podstawowych dla kazdego. Problemem jest jednak osiagnicie adekwatnego PKB liczonego w konkretnej walucie. Kazda inna praca wykonywana poza rynkiem pracy prowadzic moze wprawdzie do podniesienia naszej zamoznosci, nie ma ona jednak wplywu na poziom PKB i jego wtórny podział. Obecne skrzepy w sferze finansowej sa pochodna pierwszego kryzysu paliwowego oraz oczywiscie zdolnosci spekulacyjne kazdego z nas (nie tylko wstrętnych bankierow). Gwoli sprawiedliwosci nalezaloby dodac, ze my wplywalismy raczej na Mainstream okreslajacy obłęd zysku, a bankierzy z tego korzystali sprzedajac nam zamiast pieniedzy, nie zawsze czyste powietrze. Handlowali przeciez rowniez CO2 ( marzenie każdego spekulanta, sprzedawać powietrze, za grubą kasę). W kazdym kryzysie konfrontowani jestesmy jednoczesnie z redukcja produktywnosci i zatrudnienia, co prowadzi z kolei do wzrostu bezrobocia i „biedy“. Brak konwergencji miedzy zmniejszona podażą na rynku pracy oraz zwiekszonym pobytem prowadzi bezposrednio do zachwiania socjalnej rownowagi i pokoju spolecznego. Problemem jest wiec ograniczona mozliwosc inwestycji celem zagwarantowania dalszego wzrostu przy jednoczesnym zaspokokojeniu pobytu. Wazne jest minimalizowanie ewentulanego ryzyka, co odbywa sie czesto kosztem budżetowego zadłuzenia, inflacji, wzrostem importu. Obnizenie ryzyka na rynkach lokalnych jest wprawdzie czasowo mozliwe, jednak tylko przy jednoczesnym wzroscie eksportu. W gospodarce gobalnej skierowanej li tylko na konsumpcje widac wyraznie i dosc szybko granice rynkowe. Dlatego tez nalezaloby sie zastanowic nad zmiana podzialu dobr inwestycyjnych i skierowac masowa sile nabywcza ku takim obszarom jak edukacja, zdrowie, opieka nad starszymi, ktore pe se stanowia mniejsze zagrozenie ekologiczne oraz ekonomiczne. Wzrost w obszarze socjalnym jest latwiejszy do zdefiniowania i osiagniecia. Zapewnia przy tym stabilizacjie grupom spolecznych o wiekszym popycie w sferze konsumpcyjnej. Wzrost socjalny mozliwy jest przy udostepnieniu tanich kredytow konsumpcyjnych (trudne jest przy tym wykluczenie ryzyka zadluzenia) przy zapewnieniu dalszych stalych dochodow (praca) oraz bezsposrednim dofinansowywaniu „slabych“ dochodow w sferze tzw. „slabych socjalnie“. Jest to stosunkowo latwe do zorganizowania umozliwiajac owym grupom spolecznych dostep do kolektywnej konsumpcji w obszarach edukacji, dalszego kształcenia, zdrowia etc.. Zagadka pozostaje jednak zachowanie rownowage spolecznej przy kredytowym finansowaniu wydatkow socjalnych panstwa przy zachowaniu minimum wzrostu gospodarczego, zapewniajacego wplywy do kasy panstwowej przy ciaglej stabilizacji popytu. Jako ze jestem intelektualnym dyletantem, nie potrafie tej zagadki rozwiazac. Pomysl uwazam jednak za ciekawy i dobry, bo nie ma alternatywy poza wzrostem socjalnym. Zdaje sobie sprawe, ze liberałowie maja inne zdanie i slusznie, bo ktos to wszystko musi finansowac. Wiedzac jednak, ze granice wzrostu juz osiagnelismy, powinnismy stawiac sobie pytanie o sposobach i zmianach w podziale PKB. Nie znaczy to jednak, ze w krajach rozwijajacych sie (do nich nalezy zaniedbana infrastrukturalnie w czasach zaprzeszlych Polska) stopa zyciowa bedzie rosla rownolegle do stopy procentowej i odwrotnie.

Nienaturalne zmiany klimatyczne oraz nagle zmiany pogody (prosze o odroznianie pogody od klimatu) maja niewatpliwy wpływ na katastrofy naturalne. Nie chodzi przy tym o „wybryki“ natury, lecz o katastrofy majace na nasze zycie znaczacy wpływ i pozostawiajace niewatpliwy slad w naszej kulturze. Ciekawe jest postrzeganie najwiekszych katastrof wlasnie w tym aspekcie. Wlasciwie mówienie o katastrofach naturalnych jest kolejnym nieporozumieniem wynikajacym z artykułowania zaledwie problemu, bo tylko człowiek, ktory je przezył lub je wywolal jest w stanie naprawde poznac zakres ich znaczenie oraz skutki. Natura jako taka przezyje w takiej lub innej formie. Niestety nie udaje sie nam sztuka przewidywania oraz rozpoznanie katastrof w odpowiednim czasie. Czlowiek jest wprawdzie w stanie wyliczyć jakosciowa i ilosciowa skale kosztów szkod w stosunku do PKB, nie potrafi jednak przekonac drugich do ponoszenia znikomych kosztow profilaktyki i tu nalezy szukac zrodla naszej ludzkiej niedoli, a nie spogladac wysoko w niebo. Nalezy przy tym pamietac, ze tylko niewielka czesc potencjalnych szkod byla dotychczas ubezpieczana. Mimo wzrostu ilosci polis, ubezpieczona byla ostatniej dekadzie (UE) mniej niz polowa obszarow, na ktorych owe szkody powstawaly. Podczas gdy wiemy, ze kazde zaklocenie Golstrom moze doprowadzic do ponownego zlodowacenia polnocnej hemisfery, to ignorujemy rokrocznie zaklocenia pogodowe, traktujac je jako igraszki natury wystepujace przeciez raz na kazde tysiąc lub sto lat. Tak postrzegamy wybuchy wulkanow, ktore doprowadzaly niejednokrotnie do zniszczenia całych kultur w Europie i Ameryce Południowej (wspomnę tu Pompeje i Herkulaneum, nastepnie upadek kultury Majów). Troche inaczej zachowujemy sie do czesciej wystepujacych trzesien ziemii. Trzesienie w Lizbonie malo niemaly wplyw na Oswiecenie; chodzilo wowczas o kwestie tzw. sil wyzszych lub sil natury. Dzieki Oswieceniu wyzwolilismy sie od rzekomej kary sil tzw. wyzszych kierowanych przez jedynego, najwyzszego. Kryzys gospodarczy na poczatku XX wieku po trzesieniu ziemii w USA czy Japonii postawil nas przed kwestia nie tylko fizyczna, lecz finansowa wplywu srodowiska na czlowieka oraz wplywu czlowieka na srodowisko. Podobnie bylo podczas powodzi w Holandii, w Hamburgu (1962 oraz 2002) oraz podczas Tsunami. Niestety dopiero w obecnych czasach stawia sie czlowieka w centrum wydarzen, niekoniecznie jednak jako glowna przyczyne katastrofy, prawie zawsze jako indolenta w walce z jej skutkami. Rzadko mowimy dzisiaj o silach wyzszych oraz zlym losie. Czesto, zbyt czesto widzimy nature jako naszego wroga, rzadziej nas samych ingerujacych wrogo w nature. Rzadko widzimy czlowieka i jego mozliwosci, szczegolnie w domenie profilaktyki. Wiekszosc katastrof bylaby bowiem do unikniecia, gdyby czlowiek w pore staral sie im zapobiec. Katastrofa Tsunami byla przed wszystkim porazka sluzb informacyjnych. Przez stulecia ludzkosc zajmowala sie wymiarem boskim wszelkich katastrof. Faktycznie czlowiek byl jedynie konfrontowany ze zlem wynikajacym z ich naturalnosci. Nie wiem jednak czy brak szkod na Saharze podczas domniemanej tam powodzi nie mialby zadnego wplywu na nasze zycie w Europie. Oczywiscie, ze nie. Szczegolnie przy braku wody na pustyni. Jedno jest znaczace: podczas ostatniego dziesieciolecia podwoila sie liczba duzych katastrof naturalnych, szkody w sferze gospodarki narodowej w poszczegolnych krajach wzrosly przy tym szescokrotnie. O wiele wieksze wartosci byly naliczane naliczane i wyplacane w zakresie ubezpieczen. Problem katastrof naturalnych nalezy postrzegac w plaszczyznie socjoekonomicznej. W polowie obecnego wieku wzrosnie liczba ludnosci do ponad 9 mld. Rosna miasta o ponad milonowej liczbie mieszkancow. Wiekszosc z tych miast znajduje sie w tzw. Trzecim Swiecie, wiele z nich lezy w regionach szczegolnie zagrozonych (powodziami, wybuchami wulkanow oraz trzesieniami ziemii). Jako ze nasze srodowisko zmienia sie nieustannie pod wplywem dzialalnosci czlowieka; brak wody zdatnej do picia, brak zasobow rybnych, erozja ziem zdolnych pod uprawe, zmiany klimatu, staje sie bardziej niz problematyczny, a ewentualne ubezpieczenie strat w przyszlosci bedzie niemozliwe i nie ma to nic wspolnego z permanentnym kryzysem finansowym. Krotko mowiac, istniejace koncerny ubezbieczeniowe nie sa w stanie lub nie chca ubezpieczac potencjalnych strat na terenach zagrozonych. Oszacowanie wysokosci tychze szkod staje sie po prostu niemozliwe ze wzgledu na zlozonosc systemu „ziemia“. Sama kwestia czy zmiany klimatu maja miejsce nie jest wazna, wazniejsze jest, jak szybko owe zmiany zachodza i naruszaja niezbedna ekologiczna rownowage. Jedno jest pewne; katastrofy zwiazane ze zmiana pogody beda wystepowaly coraz czesciej. Katastrofy wynikajace ze zmiany klimatu (ocieplenia) zarejestruja dopiero nasze dzieci lub ich dzieci. Jako ze samo podwyzszanie wysokosci walow, bez poszerzenia polderow nie ma zadnego sensu, tak bezsensowne jest budowanie autostrad przyciagajacych i powiekszajacych ilosc uzytkownikow, bez zapewnienia alternatywnych, tanich, spolecznie dostepnych srodkow komunikacji. Dokonane wiercenia na Grenlandii i Antarktydzie umozliwiaja nam wszak ocene i sklad atmosfery w ciagu ostatnich 800.000 lat, nie jestesmy jednak przy tym w stanie ogarnąć mentalnie takiego czasokresu. Niestety stwierdzamy przy tym, ze zawartosc CO2 w atmosferze przekracza granice wahań okresowych. Reszte pozostawiam wyobrazni i zdolnosciom szacunkowym czytajacych. Np. jednym z problemow ocieplenia moglby byc czasowy brak wody do chlodzenia temperatury w elektrowniach atomowych. Brak chlodnej wody mozemy jednak zniwelowac wlaczajac wielkie lodowki etc.. Tak napisza interlokutorzy. Przypominam, mimo ze obecnie zajmujemy sie raczej nadmiarem wody oraz powodziami, to w roku 2003 panujaca wowczas susza powodowala wysychanie takich rzek jak Dunaj, Rodan, Ren (wymienilem tylko kilka). Niezaleznie od tego czy cierpimy z powodu nadmiaru wody (powodzi) czy tez z powodu suszy potrzebujemy innej kultury umozliwiajacej profilaktyke oraz procedury szybkiego reagowania wobec katastrof, ktore ze wzgledu na pogode sa trudne do przewidzenia. Potrzebujemy innej kultury w postrzeganiu katastrof oraz innej kultury przy probach zwalczania ich skutkow.

Odrzucenie oszukańczego długu wobec paru prywatnych gostków, to jedyne racjonalne oraz sprawiedliwe rozwiązanie dla współczesnego świata. Żadne drobne składkowe dla MFW nic tu nie da, poza zubożeniem naszego kraju – dla nas 27 miliardów PLN to spory grosz, a dla rzeczywistych właścicieli MFW to pestka, jak zechcą to sto razy więcej wytworzą sobie z derywatów w ciągu tygodnia, albo wydrukują po prostu bezczelnie na swoich prywatnych prasach (choć to jednak jakiś koszt: papier potrzebny, farba, transport, więc bardziej im się opłaca kreacja elektroniczna).

Pisałem o tym jakiś czas temu, wspominając mądrego starożytnego króla Salomona, który sprawdził ten słuszny społecznie manewr w praktyce, dokonując u siebie resetu długów, a następnie zakazując lichwy pod karą śmierci, a było to wtedy, jak protoplaści współczesnych banksterów zniewolili długiem jego kraj oraz obywateli. Problemy znikły. Taki sam stosunek do lichwy ma także sama Biblia. Jednak talmudowi mądrale najwidoczniej uważają się za lepiej wiedzących (cwańszych) od samego Pana Boga, skoro wprowadzili pokrętną interpretację pisma świętego tak, jakby mieli jakiekolwiek prawo do autorytatywnego oznajmiania co też takiego  ma na myśli, mimo, że czarno na białym przecież stoi, jak byk.

Teraz nietrudno się domyślić, skąd we współczesnym świecie pokrętna interpretacja prawa w sądach i na innych urzędach. Mam u siebie np. Kodeks Karny z r. 1932 Jest prosty i jasny, ma twardą oprawę, a na niej orła z koroną, razem z przepisami o wykroczeniach, skorowidzem oraz spisem treści zawiera 127 stron w formacie A6. Współczesny, na sierpień 2011 ma 548 stron w formacie A5… Ciekawe czyja to robota?

Czas na nowy Bretton Woods, ale tym razem taki, który będzie w interesie wszystkich obywateli, a nie jedynie samozwańczych, psychopatycznych, złodziejskich pseudoelit.

To jest właśnie największy problem. Dotyczy nie tylko Prezesa i ściągniętych do partii i popleczniczego otoczenia obywateli.

Kultura dyskursu publicznego w Polsce jakoś nie może wyjść ze stadium egocentrycznego, co pociąga za sobą także etnocentryczność i nacjonalizm.

Klasycznym reprezentantem ery jedynej prawdy, jedynie słusznego stanowiska, jedynego obrońcy najwyższych wartości została po PZPR partia o nazwie PiS.

Dyskusja tutaj nie jest możliwa, a co jest jedynie dopuszczalne, to podjęcie uchwały popierającej stanowisko PiSu i zorganizowanie fackelzugu ze mszą i transparentami, na których naród domaga się prawdy – jedynej prawdy od rządzących.

Z drugiej strony patrząc pozycja Prezesa jest bardzo trudna, albowiem jako rzecznik i strażnik jedynej prawdy nie może sobie pozwolić na potknięcie, błąd ideologiczny, czy nieudane wycieczki osobiste, jak na Angelę lub etniczne, jak na Ślązaków.

Wywołane politycznym oddźwiękiem późniejsze tłumaczenia muszą zawierać ze swej istoty jakieś serwituty dla publiczności, jakieś nowe wskazania interpretacyjne, co niszczy poprzez erozje zaufania autorytet nieomylnego i niezłomnego przywódcy. Lud chce go widzieć z miedzianym czołem, a polityka odbrązawia go i tytła w ideologicznych woltach.

Ostatni atak na Sikorskiego ze względu na swoją gwałtowność i bylejakość nasuwa przypuszczenie, że PiS-owi ostało się tylko zastawianie pułapek, kopanie dołków, gryzienie po kostkach i podstawianie nóżek.

Na nic więcej nie stać tej partii, ponieważ ma takiego, a nie innego prezesa. Dziesiątki dowodów dał na to, że nie da się złamać i nie przystąpi, nie pójdzie, aż do samozagłady, na żadne układy, żadne tłumaczenia i odstępstwa, raczej binarna polityka, klęski lub zwycięstwa, wszystko na jedna kartę, bo na tym świecie, jak sami wiecie ten kto się przyzna – wędruje w śmiecie.

Prezes i negocjacje? Wolne żarty. Kapitan tonie wraz ze swoim okrętem.

Jeśli chodzi o propozycje federalizacyjne Sikorskiego, to zasygnalizował on odważnie temat, który jest nie do uniknięcia.
Musimy sobie jasno powiedzieć – jeśli chcemy korzyści ze zjednoczenia, to musimy zdefiniować zakres integracji, uświadomić sobie, co niesie ze sobą głębsza integracja, jakie daje korzyści oraz jakie narzuci ewentualne zobowiązania.

Jeśli chodzi o bieżący stan dysputy integracyjnej, to krótko mówiąc duża część naszej klasy politycznej rozumuje typowo – chciałaby zjeść ciastko i mieć ciastko. Niby nie mówi nie, ale też nie jest w stanie wykrztusić – tak.

Przejawia się to w mglistości reakcji na wystąpienie Sikorskiego w Berlinie – politycy wpadaja w zadumę, kontemplują, liczą się ze słowami – trzeba rozpatrzyć, musimy przyjąć zasady, określone uwarunkowania, musimy dochodzić do ustaleń uzgodnionych, to są trudne obszary, itd., itp. Rzadko który polityk ma odwagę powiedzieć wprost to, co napisałem powyżej.

Jeśli chodzi o Niemcy, to Sikorskiego wszystkie propozycje zostały przez wrogów zreichowane, czyli przypisane do stereoptypowego, tkwiącego w pamięci Polaków porządku właściwego dla dominacji 18, 19 wiecznej – scedowanie na jednego hegemona decydującej władzy.

Nikt z nich nie śmiał nawet przypuścić, że chodzi o pozycjonowanie Niemiec w strukturze Unijnej dla której Sikorski zaproponował pewne rozwiązania federacyjne.

To jest sprawa do dyskusji. Ale jeśli ktoś zaczyna debatę od wyklinania idei federalizacyjnej oskarżeniem o „powrót do IV Rzeszy”, to chce nam zamknąć gęby bezczelnym psudopatriotycznym, ksenofobicznym argumentem.

Nawiasem mówiąc Sikorski w swoim przemówieniu największe zastrzeżenia co do wiary w dalszą integrację wysunął wobec Wielkiej Brytanii, co chyba nie odbiega od stanu faktycznego. Dodać należy, że uprzejmie nie podjął się oceny (która musiałaby być krytyczna) kandydata na współhegemona – Francję.

Jakie widoki są na dyskusję w Polsce? Mizerne.

Na ogół krajanie, jeżeli interesują się sprawami publicznymi, to tylko przypadkami szczególnymi, sporami, gafami, fryzurami, kłótniami, krachami, zwyżkami cen, a sprawy przyszłościowe ich słabo interesują, z braku oczytania, wiedzy, chęci, obywatelskiego zaangażowania.

Jeśli zabierają głos, to tylko na nie. Bo być na nie jest najłatwiej. Między innymi z tego powodu tak głośne są w Polsce sprawy kontrowersyjne, stwarzające okazje do głośnego wyrażenia zdania na nie.

Zwolennicy zwykle wtedy siedzą cicho bojąc się posądzeń o niegodziwość, kłamliwość, nierzetelność, niepolskość, interesowność, agenturalność, KPP-owski rodowód, ubecką przeszłość, obcość i co tam jeszcze można wymyślić.

Świat mitów, świat wyobrażony jest jeszcze w Polsce ważniejszy niż rzeczywistość.

To się jednak zmienia i mam nadzieję, że jakaś dyskusja się odbędzie. Im szybciej tym lepiej. Kuć należy żelazo póki gorące, bo wydarzenia przyspieszają.

Zatracamy w ten sposob zdolnosc rozumienia realnych warunkow bytu panstwowo-narodowego. Czesto mowimy o wyjatkowym polozeniu Polski, ktore od stuleci czyni z niej ofiare sasiadow. O tym, ze sasiedzi mieli rowniez pozytywny wplyw na nasz rozwoj i my na sasiadow, raczej zapominamy . Megalomanskie sa przy tym nasze oceny i samoocena. Ludwik Stomma napisal, ze chcielibysmy byc lubiani, doceniani i jest to poniekad naturalne. Nienaturalne jest, ze nasze argumenty sa czesto naiwne, w rodzaju; urodzilismy papieza, zwyciezylismy komunizm, wynalezlismy lampe naftowa. Poza tym Polakami byli Kostrowitzky, Batory, Chopin, Conrad, Kopernik, Wit Stwosz czy Matka Boska. Kazda krytyka takiego postrzegania siebie, jest naszym zdaniem postawa antypolonistyczna. Nie lubimy Niemcow, Rosjan i Zydow marzacych o wladzy globalnej, obecnych w wielu rzadach, bankach oraz przemysle rozrywkowym. Smieszne sa owe stereotypy. Sa one rowniez niebezpieczne, bo w naszej historii mity tworzyly nieraz fakty historyczne. Pragnalbym, aby „wietrznie“ watpiacy oraz cierpiacy na brak informacji o tym pamietali. Zapominamy, ze nasi rodacy sluzac w obcych, zaborczych armiach podbijali Balkany, Kaukaz, Azje i czynili klimatyzację to nie tylko pod przymusem. Wracajac do lat po 1944, to nalezy zaznaczyc, ze nikt ich (ww facetow) do przyjazdu (wyjazdu) z Moskwy nie zmuszał klimatyzacja. Ich dzialalnosc do 1989 nie miala nic wspolnego z socjalizmem, lecz z PZPR i KPZR. Myslenie socjaldemokratyczne bylo dla nowych filozofow-ideologow mysleniem wstecznym i nagannym, nie tylko naukowo. Dlatego jakiekolwiek relatywizowanie ich ciezaru w naszej historii jest niedorzecznoscia sama w sobie. Dotyczy to rowniez konkretnych Polakow-Zydow, ktorzy znalezli “swoje” miejsce w owczesnym aparacie wladzy. Owa spoleczna pustka moze prowadzic czesto do konfliktow spoleczno-politycznych. Artykuluje sie przewaznie w wybuchach ksenofobii. Rowniez pogromy w Rosji byly wyrazem obecnego tam antysemityzmu w czasach przed i po rewolucji. Rosjanie maja problemy po czasy nam wspolczesne z wypelnianiem pustki spolecznej i kulturowej po zniszczeniu niewielkiej grupy stanowiacej rosyjskie mieszczanstwo. Podobnie jest w Polsce. Warto sie na tym zastanowic, gdy krytykujemy polskie elity. Przed wojna 70% populacji mieszkalo poza miastami. Szlachta, czesto o niklym wyksztalceniu nie grzeszyla glebokim i szerokim postrzeganiem owczesnej rzeczywistosci. Po wojnie nastapilo silowe industrializowanie oraz urbanizowanie Polek i Polakow. Prowadzilo to do poglebiania sie procesu alienacji. Kultura obywatelska wyrasta powoli w swiadomosci postpanszczyznianskiej. Gdy w przedwojennych Niemczech uzywano antysemtyzm jako propangadowego argumentu., to w Polsce “kwitl” antysemityzm ludowy klimatyzacja, wykorzystywany rowniez w celach politycznych w zaleznosci od potrzeb rodzimej mysli narodowej. Tym wieksze bylo zaskoczenie w Europie podczas dramatycznego nasilenia po roku 1933. Niewielu bylo w stanie uwierzyc, ze narod filozofow poetow stac bedzie na “rozwiazanie” ostateczne. Pisalem o tym namawiajac do obejrzenia pomnika oraz pustych regalow na Bebelplatz w Berlinie. Polskie wycieczki przechodza prawie codziennie przez ten klimatyzatory plac udajac sie do katedry sw. Jadwigi i mam nadzieje, ze mlodzi ludzie zwroca uwage na wygrawerowane slowa H.Heinego, ktory pisal, ze ci, ktorzy pala ksiazki , beda palic ludzi. Antysemityzm niemiecki i polski laczy natomiast jego antropologiczny opis klimatyzatora. Powtarzam antysemityzm, nie zbrodnia i zaglada. Chodzi tu o ciagle obecne majaczenia w opisie natury Zydow oraz ich dzialan, cechujacych sie zawsze i wszedzie podstepem. Oczywiscie owe cechy sa mniej lub bardziej eufemistycznie wyrazane i krytykowane czy tez wychwalane. Zydzi nie przyjechaliby do kraju, w ktorym grozilyby im pogromy. Charakter podobnych elukubracji prowadzacy do tego, ze zblizamy sie niebezpiecznie do granicy opisow spiskowych mozna dostrzec rowniez w naszej blogosferze.

Inteligentni uczą się na błędach własnych i cudzych. Widocznie z inteligencją Polaków jest coś nie tak. Nie nauczyliśmy się po kilku nieudanych powstaniach NIE SZAFOWAĆ własną krwią. Mądrzejsze od nas narody potrafiły czekać na sprzyjającą koniunkturę polityczną.
Rymkiewiczom tego świata śniła się krew, pożoga, zgliszcza, nawet w roku 1989 To „uprawomacniało by” ich władzę.
Bezkrwawe jej przejęcie spowodowało niedosyt.

Pod Radzyminem unicestwiono kilka rosyjskich korpusów, odtworzenie stanów, zapasów amunicji i sprzętu trochę potrwało……

„Na przełomie lipca i sierpnia 1944 roku pod Radzyminem rozegrała się jedna z największych bitew pancernych, w której brały udział jednostki 3 Korpusu Pancernego, 8 Gwardyjskiego Korpusu Pancernego i 16 Korpusu Pancernego sowieckiej 2 Armii Pancernej (2-й Танковой Армии) nacierającej od strony Lublina przez Dęblin oraz kilku dywizji pancernych wojsk niemieckich, a mianowicie: 1 Dywizji Spadochronowo-Pancernej „Hermann Göring”, 5 Dywizji Pancernej SS „Wiking”, 3 Dywizji Pancernej SS „Totenkopf” oraz 4 i 19 Dywizji Pancernej. Bitwa zakończyła się klęską armii sowieckiej, a miasto zostało prawie całe zniszczone. ”

Dla ułatwienia-rosyjski korpus pancerny to około 1000 czołgów….
A poza tym masz słuszność. Jaki interes miał Stalin w pomocy za wszelką cenę dla powstańców? Polityka nie jest dla idealistów.
Zadziwiające ,że najbardziej patriotyczni(czyt. agresywnie propisowscy) sa ci powstancy co znajdowali się w 1944 roku jeszcze w klejnotach swoich ojców albo obsrywali pieluchy. Sporo też jest takich powstańców jak Matka Dwóch Najlepszych Synów Narodu , która wzięła dział w walkach u rodziny na wsi z dala od Warszawy. Inna grupa są młodzieńcy ,którzy szczali w pieluchy za Jaruzela i nie dane im było posmakowac zomowskiej pały. To dla niech Prezes uroił powstańczą ofertę na XXIw – walkę z urojonymi okupantami z PO (a zasadzie ze wszystkimi z niePiSu). W końcu Jedyny Ocalały Najlepszy Syn Narodu także zasłynął jako niezwykle aktywny głęboko zaangażowany bojownik z sowiecką okupacją za późnego Gierka i Jaruzelskiego.

1. W obiektach, w których odbywa się proces spalania paliwa stałego, ciekłego lub gazowego, usuwa się zanieczyszczenia z przewodów dymowych i spalinowych:
b) od palenisk zakładów zbiorowego żywienia i usług gastronomicznych – co najmniej raz w miesiącu, jeżeli przepisy miejscowe nie stanowią inaczej;
c) od palenisk opalanych paliwem stałym niewymienionych w pkt 1 – co najmniej cztery razy w roku;
d) od palenisk opalanych paliwem płynnym i gazowym niewymienionych w pkt 1 – co najmniej dwa razy w roku.
2. W obiektach, o których mowa w ust. 1, usuwa się zanieczyszczenia z przewodów wentylacyjnych co najmniej raz w roku, jeżeli większa częstotliwość nie wynika z warunków użytkowych.

Metodyka oceny stopnia zanieczyszczenia wnętrza instalacji zależy od etapu użytkowania budynku. Podawane są dopuszczalne wartości zanieczyszczeń dla instalacji:
• użytkowanych,
• nowych, oddawanych do użytkowania.

Również, zależnie od etapu użytkowania instalacji. wymieniane są różne rodzaje kontrolowanych zanieczyszczeń.
Podczas kontroli stanu higienicznego użytkowanej instalacji powinno oceniać się:
• ilość osadzonego pyłu (przedstawianą jako gęstość powierzchniowa lub grubość warstwy pyłu),
• ilość kolonii grzybów pleśniowych i bakterii znajdujących się w osiadłym pyle i w przepływającym powietrzu (ocena ilościowa i jakościowa).
Dopuszczalna ilość zanieczyszczeń pyłowych i mikrobiologicznych wewnątrz instalacji jest definiowana w zależności od etapu użytkowania obiektu. Określono bowiem takie wartości w odniesieniu do użytkowanych budynków i do budynków oddawanych do użytkowania.

1. Zapewnienie czystości instalacji wentylacyjnych i klimatyzacyjnych jest istotnym czynnikiem wpływającym na stan powietrza nawiewnego do pomieszczeń.
2. Utrzymanie instalacji we właściwym stanie higienicznym wymaga podjęcia odpowiednich działań, których pierwszy etap polega na regularnej kontroli ilości zanieczyszczeń osiadłych wewnątrz instalacji oraz ich porównaniu z dopuszczalnymi wielkościami. Dopiero po przekroczeniu dopuszczalnych stężeń zanieczyszczeń podejmuje się decyzję o ich usunięciu z instalacji.
3. Niestety, w Polsce nie pojawiły się dotychczas zalecenia dotyczące regularnej kontroli instalacji wentylacji . Warto zatem zwrócić uwagę na starannie opracowane niemieckie wytyczne zamieszczone w wytycznych VDI 6022, part 1 oraz w normie ARC 2000, które już w niedalekiej przyszłości staną się podstawą powstających europejskich wytycznych, tworzonych przez europejskie stowarzyszenie EVHA (European Ventilation Hygiene Association).

W celu skontrolowania stanu higienicznego (rozumianego jedynie jako czystość pyłowa przewodów wentylacyjnych) wnętrza instalacji w praktyce wykorzystuje się następujące metody:
• kontrola wzrokowa z zastosowaniem specjalnych przyrządów oraz urządzeń do rejestracji np. skuteczności wykonywanego czyszczenia,
• kontrola wzrokowa przeprowadzana przez wyspecjalizowanego inspektora, który podczas pracy korzysta z tzw. wizualnej skali czystości (zestawu zdjęć z widoczną w przekroju grubością warstwy pyłu, opisanych za pomocą gęstości powierzchniowej nagromadzonych zanieczyszczeń, służących do wizualnego porównania z rzeczywistym stanem instalacji wentylacji).
Do kontroli czystości użytkowanych instalacji wykorzystuje się pierwszą z metod. Ocenę stanu instalacji nowych, oddawanych do użytkowania, można przeprowadzić za pomocą obu wymienionych metod. A zatem kontrola z zastosowaniem wizualnej skali czystości jest zalecana jedynie w przypadku nowych instalacji wentylacji i klimatyzacji.

Rys. 2. Obserwacja obiektu za pomocą wideoskopu wraz z przenośnym urządzeniem rejestrującym 

Urządzeniami służącymi do kontroli stanu higienicznego wnętrza instalacji są :
• boreskopy: sztywny i elastyczny oraz wideoskopy,
• kamera wideo umocowana na samojezdnym pojeździe inspekcyjnym,
• wideoskopy.

Boreskopy giętkie (rys. 4) zwane również fiberoskopami są to przyrządy optyczne z elastyczną sondą, zbudowaną na zasadzie obrazowodu, którym obraz z obiektywu transmitowany jest do okularu endoskopu. Podstawową zaletą boreskopu giętkiego jest możliwość jego wygięcia w żądanym kierunku obserwacji. Takie rozwiązanie pozwala na prowadzenie badań w obiektach o skomplikowanych kształtach i trudnym dostępie do badanych powierzchni. Giętka sonda może być wprowadzana przez niewielkie otwory, wloty i króćce.
Typowe wartości parametrów technicznych fiberoskopów wynoszą:
• średnica zewnętrzna sondy 5÷13 mm,
• długość robocza sondy 500÷3000 mm (6000 mm w wykonaniu specjalnym),
• kąt pola widzenia obiektywu 10^o÷120^o,
• kierunek widzenia obiektywu 0^o i 90^o,
• głębia ostrości 3 mm → ∞.

Boreskop giętki w porównaniu z boreskopem sztywnym charakteryzuje się większymi stratami przewodzenia świata w światłowodach. Z tego względu ich długość robocza nie może przekraczać 6,0 m . Wysokie koszty produkcji niekoherentnych włókien światłowodowych powodują, że boreskop giętki jest około 6 razy droższy od boreskopu sztywnego, a oprócz tego jest bardziej podatny na uszkodzenie, a jego naprawy są droższe .

Rys. 5. Obserwacja i rejestracja obrazu widzianego przez wideoskop [6]

Częstotliwość wykonywania inspekcji instalacji
W wielu opracowaniach i wytycznych pojawiają się informacje dotyczące zalecanej częstotliwości czyszczenia instalacji wentylacyjnych i klimatyzacyjnych.
Członkowie europejskiego stowarzyszenia EVHA (European Ventilation Hygiene Association) od niedawna pracują nad stworzeniem wytycznych dotyczących zapewnienia czystości w instalacjach. Ponieważ będą one oparte m.in. na standardzie amerykańskim ARC 2002oraz na wytycznych niemieckich VDI 6022 , poniżej zacytowano zamieszczone w tych dokumentach zalecenia dotyczące częstotliwość kontroli instalacji wentylacyjnych i klimatyzacyjnych.
W wytycznych zamieszczonych w standardzie ARC 2002 znajdują się informacje o kontroli całej instalacji pod kątem jej czystości, w zależności od przeznaczenia budynku obsługiwanego przez daną instalację, bez wyodrębnienia szczegółowych wymagań przedstawionych w odniesieniu do konkretnych urządzeń uzdatniających powietrze (tabela 1). Natomiast takie, bardzo dokładnie opracowane zalecenia można znaleźć w niemieckich wytycznych.
Zgodnie z wytycznymi ARC 2002 okresowej kontroli podlegają:
• centrala wentylacyjna lub klimatyzacyjna wraz ze wszystkimi elementami i urządzeniami; podczas kontroli należy uwzględnić: (ale nie powinno ograniczać się tylko do wymienionych elementów) filtry i obejścia powietrza, wężownice chłodnic i nagrzewnic, tace ociekowe skroplin, izolacje akustyczne, wentylator i jego obudowę, uszczelnienia otworów i połączeń,
• sieć przewodów nawiewnych; kontroli poddaje się reprezentatywną część dla całej sieci przewodów nawiewnych, urządzenia automatycznej regulacji, skrzynki mieszające, regulatory VAV, nagrzewnice kanałowe i inne elementy zainstalowane w przewodach,
• sieć przewodów recyrkulacyjnych i wywiewnych; kontroli poddaje się reprezentatywną część sieci przewodów recyrkulacyjnych i wywiewnych; podczas kontroli należy uwzględnić: (ale nie powinno ograniczać się tylko do wymienionych elementów) przewody, przepustnice, plenum oraz wywiewniki.

Spróbujmy przeprowadzić porównanie średniej, dziennej konsumpcji. Dorosły, zdrowy człowiek spożywa około 1 kilograma pożywienia, pije około 2 kilogramów napojów i oddycha około 24 kilogramami (20 000 litrów) powietrza . Przywiązujemy dużą, a nawet niektórzy z nas, niezwykle dużą, wagę do jakości spożywanych produktów. Jednak w porównaniu z ilością powietrza przepływającego dziennie przez układ oddechowy, ilość jedzenia i napojów jest znacznie mniejsza.
Badania przeprowadzone w ostatnich latach przez US Environmental Protection Agency (EPA) wskazują, że w wielu przypadkach powietrze wewnętrzne jest 70÷100 razy bardziej zanieczyszczone niż powietrze zewnętrzne. A przecież spędzamy coraz więcej czasu w pomieszczeniach zamkniętych (nawet do 90% czasu) i tym samym jesteśmy w sposób nieomal ciągły narażeni na oddziaływanie zanieczyszczonego powietrza wewnętrznego. Najwyższa zatem pora, aby przynajmniej taką samą uwagę zacząć przykładać do jakości powietrza, którym oddychamy.
Według szacunków przeprowadzonych przez Światową Organizację Zdrowia (WHO), w około 30% nowoczesnych budynków występuje zespół chorego budynku (Sick Building Syndrome – SBS). Problemy związane z jakością i czystością powietrza wewnętrznego, SBS oraz innymi schorzeniami, będącymi skutkiem przebywania ludzi w zanieczyszczonym środowisku wewnętrznym, objętym wspólną nazwą Building Related Illness (BRI), podkreślającą odpowiedzialność stanu obiektu za zaistniałe zachorowania, w coraz większej ilości państw są uznawane i rozważane jako zagadnienia wymagające kompleksowego rozwiązania. Należy je rozpatrywać w kontekście negatywnego oddziaływania środowiska wewnętrznego na zdrowie ludzi. Należy także poszukiwać rozwiązań prawnych pomagających (i jednocześnie wymuszających takie działanie) zapewnić bezpieczne dla zdrowia warunki przebywania. Problem ten dotyczy wszystkich rodzajów obiektów, w których przebywają ludzie, nie tylko takich jak np.: domy mieszkalne, biura, szpitale, szkoły, restauracje, hotele, zakłady farmaceutyczne, zakłady spożywcze, obiekty w przemyśle elektronicznym, zakłady produkcji komputerów i części do nich. Samoloty, statki, promy są także na długiej liście obiektów dotkniętych tym samym problemem.
Wyniki badań przeprowadzonych w Stanach Zjednoczonych przez the National Institute for Occupational Safety and Health (NIOSH) wskazują, że ponad 50% problemów związanych ze złą jakością powietrza wewnętrznego wynika ze źle zaprojektowanej i źle działającej wentylacji lub klimatyzacji i ich niewłaściwej konserwacji w trakcie eksploatacji. Stwierdzono, że wiele problemów jest konsekwencją dwóch najbardziej powszechnie spotykanych przyczyn: niewłaściwego stanu higienicznego instalacji wentylacyjnych i klimatyzacyjnych oraz występowania źródeł zanieczyszczeń.
W wielu przypadkach sposobem prowadzącym do znacznego poprawienia jakości i czystości powietrza wewnętrznego jest regularne kontrolowanie stanu higienicznego instalacji wentylacyjnych oraz klimatyzacyjnych i dostosowane do bieżących potrzeb ich czyszczenie. W Polsce nadal, mimo że coraz częściej mówi się i pisze o konieczności czyszczenia instalacji, a na rynku pojawia się coraz więcej firm świadczących takie usługi, wiele instalacji nigdy jeszcze nie było poddanych kontroli ze względu na znajdujące się w nich zanieczyszczenia i, w konsekwencji, nie było czyszczonych.
A niestety, w systemach wentylacyjnych i klimatyzacyjnych ukrywa się wiele, nagromadzonych przez wiele lat użytkowania instalacji, zanieczyszczeń, takich jak: zanieczyszczenia pochodzące z okresu budowy, wykańczania i wyposażania budynku, sadze, grzyby pleśniowe, zarodniki roślin i grzybów, pyłki kwiatowe, pył, bakterie, włókna azbestu, cząstki smarów i smoły oraz dymów, roztocza, włókna wyrobów tekstylnych oraz innych zanieczyszczeń. Te zanieczyszczenia, nagromadzone często przez długie lata użytkowania wentylacji lub klimatyzacji, są w trakcie działania instalacji porywane przez przepływające powietrze nawiewane do pomieszczeń. W ten sposób instalacja staje się jeszcze jednym źródłem zanieczyszczenia środowiska wewnętrznego i pogorszenia jakości czystości powietrza w pomieszczeniach.
W zasadzie wszystkie osoby przebywające w wentylowanych pomieszczeniach zwracają uwagę jedynie na czystość zewnętrznych (a zatem widocznych od strony pomieszczenia) powierzchni nawiewników i wywiewników. Ale jeśli one są zabrudzone, stan przewodów wentylacyjnych transportujących z centrali wentylacyjnej lub klimatyzacyjnej uzdatnione powietrze jest znacznie gorszy. Niewłaściwe czyszczenie instalacji (lub nie wykonywanie tej czynności) oraz nieodpowiednia eksploatacja sprawiają, że wewnątrz instalacji wytwarzają się wyśmienite warunki do przeżycia oraz rozwoju mikroorganizmów, co prowadzi do pojawienia się problemów zdrowotnych, wśród których można wymienić: astmę, chroniczne zmęczenie, chorobę legionistów (legionellozę). W wielu opracowaniach, m.in. amerykańskich i skandynawskich, zwraca się szczególną uwagę na straty finansowe zakładów pracy wynikające z absencji pracowników, będące konsekwencją przebywania w niezdrowym, zanieczyszczonym środowisku wewnętrznym.
Jak już wcześniej stwierdzono, aby zminimalizować zachorowalność wynikającą ze złej jakości i czystości powietrza wewnętrznego, należy regularnie kontrolować stan higieniczny instalacji i dopiero na podstawie wyników otrzymanych po ilościowej analizie próbek zanieczyszczeń pobranych do oceny zagrożenia pyłowego i mikrobiologicznych, podjąć decyzję o czyszczeniu instalacji.
Choć obecnie nadal brakuje jednolitych międzynarodowych wytycznych lub norm zalecających dopuszczalne poziomy zanieczyszczenia i częstotliwość czyszczenia instalacji, konieczność regularnego oczyszczania instalacji jest tak dla wszystkich oczywista, że nie potrzeba zachęcać do utrzymywania instalacji w dobrym stanie higienicznym.
Niestety, w Polsce, nie powstały dotychczas żadne wytyczne ani normy zalecające oczyszczania instalacji, normujące częstotliwość oraz metody przeprowadzania kontroli, a także sposoby usuwania zanieczyszczeń z przewodów i centrali klimatyzacyjnych. Istnieją jedynie ogólne zalecenia dotyczące utrzymania instalacji w czystości.
Te właśnie przesłanki stały się podstawą do przedstawienia w rozpoczynającym się właśnie cyklu artykułów zagadnień związanych z zagrożeniem dla zdrowia ludzi, pojawiającym się wraz z istnieniem w budynku zanieczyszczonych pyłami i drobnoustrojami instalacji wentylacyjnych i klimatyzacyjnych oraz metodami kontroli czystości instalacji, a w kolejnych artykułach, stanu prawnego dotyczącego tego zagadnienia, jak również – sposobów postępowania i przeciwdziałania takim sytuacjom.

W normie europejskiej EN 13018 “Non-destructive testing-Visual testing-General Principles” badania wizualne (wzrokowe) zostały podzielone na:
• badania bezpośrednie (badania, w których istnieje nieprzerwana ścieżka optyczna od oka obserwatora do obszaru badanego),
• badania zdalne (badania, w których ścieżka optyczna od oka obserwatora do obiektu badanego jest przerwana).